| Περίληψη: | Το τέταρτο κεφάλαιο διαπραγματεύεται την κοινωνική μάθηση σε σχέση με την ανάπτυξη φιλίας μεταξύ των ατόμων με νοητική αναπηρία και των συνομηλίκων τους. Οι φιλικές σχέσεις για τα παιδιά με νοητική αναπηρία είναι πιθανότατα εξίσου σημαντικές, όπως και για τα παιδιά της τυπικής ανάπτυξης. Αρχικά παρουσιάζονται έρευνες οι οποίες εξετάζουν τις προτιμήσεις και τις φιλίες με συνομηλίκους σε παιδιά με νοητική αναπηρία. Οι έρευνες καταδεικνύουν ότι τα τελευταία αναπτύσσουν σαφώς μια φιλία, αλλά η πλειονότητα των παιδιών αυτών εμπλέκεται σε μια πιο μονομερή (μονόπλευρη) έκφανση της φιλίας με ποιοτικά διαφοροποιημένα χαρακτηριστικά (Freeman & Kasari, 2002· Guralnick, Neville, Hammond, & Connor, 2007). Από την άλλη, σχολιάζεται και το γεγονός ότι οι γονείς παιδιών με νοητική αναπηρία συχνά θέλουν εμπειρίες σε ένα λιγότερο περιοριστικό περιβάλλον, μαζί με παιδιά τυπικής ανάπτυξης, ώστε να μάθουν τα παιδιά τους από «καλά πρότυπα» και να αναπτύξουν φιλίες (Kasari, Freeman, Bauminger & Alkin, 1999). Παρ' όλα αυτά, έρευνες για την επίδραση της ένταξης στην κοινωνική ανάπτυξη αυτών των παιδιών ανέδειξαν αντικρουόμενα αποτελέσματα (Feldman, Carter, Asmus & Brock, 2016). Αυτό διότι η είσοδος και η φυσική παρουσία των παιδιών με νοητική αναπηρία στο σχολείο δεν συνεπάγεται αυτόματα την κοινωνική τους ένταξη. Επιπρόσθετα, παρουσιάζονται διάφορες πτυχές της φιλίας, όπως η εγγύτητα και η ομοφιλία (Hodapp & Fidler, 2016), ο ρόλος του διαμεσολαβητή της παρέμβασης (Feldman et al., 2016· Kasari et al., 2012), καθώς και ο βαθμός γενίκευσης των κοινωνικών δεξιοτήτων και η μετεξέλιξή τους σε φιλικές σχέσεις στην κοινότητα (Chang et al., 2016).
|
|---|
