| Περίληψη: | Η εργασία αυτή εξετάζει την αναβίωση του έργου του Αριστοφάνη «Αχαρνής» στην νεοελληνική σκηνή, μέσα από την μελέτη θεατρικών μεταφράσεων που χρησιμοποιήθηκαν σε παράσταση μεταξύ των ετών 1950 - 1980.
Η πρώτη μετάφραση του έργου και η μετέπειτα αναβίωσή του σε ελληνική σκηνή, έγινε το 1961, από τον Θρασύβουλο Σταύρου, για το Εθνικό Θέατρο και θα μελετηθούν αναλυτικά είκοσι χρόνια μεταφραστικής και σκηνικής πορείας του. Η κωμωδία αυτή, με την εξαιρετική δραματική τεχνική και την συμβολή στον δημόσιο διάλογο των Αθηνών, είναι αντιπροσωπευτική του αριστοφανικού έργου: στους «Αχαρνής» αποτυπώνονται γλαφυρά όλα του τα χαρακτηριστικά, ο λυρισμός, τα λογοπαίγνια, ο μεταφορικός λόγος, το άσεμνο, η βωμολοχία, οι αναχρονισμοί. Ένα έργο με έντονη θεατρικότητα όπου ο Αριστοφάνης, με έναν πρωτότυπο και ανεπανάληπτο τρόπο, συνθέτει στο έργο του το κωμικό με το τραγικό, το πολιτικό και το κοινωνικό με το ατομικό στοιχείο.. Ο αριστοφανικός λόγος, καυστικός και επικριτικός εναντίον των ευγενών, των αρχόντων, της δημοκρατίας αλλά και του ίδιου του κοινού, ανήκει σε έναν παγκόσμιο λογοτεχνικό κανόνα, μελετάται εδώ και αιώνες, μεταφράζεται, και αναβιώνει στο θέατρο. Παρόλα αυτά, οι παγκόσμιες μελέτες για την μετάφραση της αρχαίας κωμωδίας δεν είναι αρκετές, όπως επίσης και οι γλωσσολογικές μελέτες σχετικά με το «χιούμορ» στην αρχαία αφηγηματική λογοτεχνία. Το ίδιο ισχύει και για τις μελέτες της ενδογλωσσικής μεταφοράς του αριστοφανικού χιούμορ, οι οποίες κυρίως περιορίζονται στα προβλήματα της μετάφρασης.
Στο 1ο κεφάλαιο γίνεται μια σύντομη αναφορά στον Αριστοφάνη και στο συνολικό του έργο και αναλυτικότερη αναφορά στην κωμωδία «Αχαρνής», με συνοπτικά στοιχεία για την υπόθεση και το περιεχόμενο.
Το 2ο κεφάλαιο όπου αναφέρεται στην αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής κωμωδίας στην Νεοελληνική σκηνή και στις παραστάσεις και τους συντελεστές των «Αχαρνέων», από το 1950 έως το 1980, με ειδικές αναφορές στις παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου και του Θεάτρου Τέχνης.
Το 3ο κεφάλαιο αναφέρεται στις μεταφράσεις των «Αχαρνέων» οι οποίες πραγματοποιήθηκαν την χρονική περίοδο που εξετάζεται καθώς και στις βωμολοχίες και στους αναχρονισμούς του έργου.
Το 4ο κεφάλαιο αναφέρεται τις πολιτικές διαστάσεις της κωμωδίας και στον θεραπευτικό της ρόλο.
|
|---|
