| Περίληψη: | Η δοκιμασία της μέγιστης επανάληψης (1ΜΕ) που χρησιμοποιείται για την ανεύρεση της μέγιστης
δύναμης, αποτελεί τον χρυσό κανόνα στην ανάπτυξη των προγραμμάτων ενδυνάμωσης. Σε κλινικό
επίπεδο οι ιδιαιτερότητες των διαφορετικών παθολογιών και κατά συνέπεια των παθολογικών
ασθενών, έχουν οδηγήσει στην ανάγκη δημιουργίας υπομέγιστων τρόπων εκτίμησης της μέγιστης
επανάληψης.
Αντικειμενικός σκοπός: Ο σκοπός αυτής της μελέτης είναι να συγκεντρώσει, να ελέγξει και να
αναλύσει τις διαφορετικές υπομέγιστες δοκιμασίες της 1ΜΕ για την παθολογία που προτείνονται και
να ελέγξει την αποτελεσματικότητά τους, συγκρίνοντας αυτές με τη μέγιστη δοκιμασία της 1ΜΕ.
Μέθοδος: Για την παρούσα ανασκόπηση πεδίου εφαρμογής ακολουθήθηκαν οι οδηγίες PRISMA-
ScR. Αναζητήθηκαν συστηματικά σχετικές μελέτες από το 1995-2022, στις βάσεις δεδομένων
Pubmed, Scopus, Cochrane και Cinahl. Τα άρθρα εξετάστηκαν κι ελήφθησαν δεδομένα από κάθε
μελέτη, χρησιμοποιώντας μία φόρμα εξαγωγής δεδομένων. Οι μελέτες που πληρούσαν τα κριτήρια
ένταξης, βαθμολογήθηκαν ως προς τη μεθοδολογική τους ποιότητα χρησιμοποιώντας το εργαλείο
Critical Appraisal Skills Programme (CASP).
Αποτελέσματα: Από τα συνολικά 1320 αποτελέσματα της αναζήτησης, έντεκα (11) άρθρα πέρασαν
μετά από έλεγχο τα κριτήρια ένταξης και περιλήφθηκαν στην ανασκόπηση ως σχετιζόμενα με
παθολογία. Ως προς τα ποιοτικά τους χαρακτηριστικά και τα 11 άρθρα ήταν μη τυχαιοποιημένες
μελέτες παρέμβασης. Εξ αυτών ως προς τις υπομέγιστες δοκιμασίες της 1ΜΕ που αναλύουν, σε ένα
(1) άρθρο χρησιμοποιείται η Βαθμολογία της Αντιλαμβανόμενης Προσπάθειας, σε ένα (1) άρθρο
χρησιμοποιείται η σχέση Επαναλήψεων μέχρι την Κόπωση/εξισώσεων πρόβλεψης, σε έξι (6) άρθρα
χρησιμοποιούνται εξισώσεις πρόβλεψης και σε τρία (3) άρθρα χρησιμοποιείται η σχέση Φορτίου-
Ταχύτητας.
Συμπεράσματα: Oι υπομέγιστες δοκιμασίες, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, έχουν καλή
αποτελεσματικότητα πρόβλεψης της 1ΜΕ σε άτομα με παθολογία και συνίσταται η εφαρμογή τους
σε κλινικό επίπεδο για άσκηση με αντίσταση. Κάθε δοκιμασία είναι διαφορετική από κάθε άλλη,
γίνεται σε ένα ευρύ φάσμα επαναλήψεων, με διαφορετικές ταχύτητες ενώ παρουσιάζεται και
πληθώρα διαφορετικών ασκήσεων. Συνεπώς, δεν υπάρχει ένας χρυσός κανόνας που τυγχάνει
γενικευμένης εφαρμογής, αλλά για κάθε παθολογία θα πρέπει να ακολουθείται το εκάστοτε
πρωτόκολλο που υποστηρίζεται ερευνητικά.
|
|---|
