| Περίληψη: | Η προοδευτική στροφή των σχολικών προγραμμάτων έχει αναδείξει τη σημασία αξιοποίησης των κειμένων μαζικής κουλτούρας στη γλωσσική διδασκαλία (Alvermann et al. 1999˙ Stevens 2001˙ Morrell 2002).
Στην παρούσα εργασία θα διερευνηθεί σε ποιο βαθμό μαθητές/τριες της Ε’ και ΣΤ’ Δημοτικού έχουν πρόσβαση σε μέσα (τηλεόραση, ραδιόφωνο, υπολογιστής κ.ά) τα οποία είναι φορείς κειμένων μαζικής κουλτούρας και σε ποιο βαθμό προτιμούν δραστηριότητες που εμπεριέχουν κείμενα μαζικής κουλτούρας (ακρόαση τραγουδιών, παρακολούθηση τηλεοπτικών προγραμμάτων, πλοήγηση στο διαδίκτυο, ανάγνωση εξωσχολικών εντύπων, παρακολούθηση θεατρικών παραστάσεων και κινηματογραφικών ταινιών). Παράλληλα, θα μελετηθεί αν και σε ποιο βαθμό οι προτιμήσεις των παιδιών επηρεάζονται από διάφορους κοινωνικούς παράγοντες, καθώς και αν σχετίζονται με τις σχολικές επιδόσεις του/της μαθητή/τριας στο γλωσσικό μάθημα. Επιπλέον, διερευνάται αν και σε ποιο βαθμό οι προτεινόμενες διδακτικές πρακτικές από το ισχύον αναλυτικό πρόγραμμα και το διδακτικό υλικό για το γλωσσικό μάθημα στο δημοτικό σχολείο αξιοποιούν και βρίσκονται σε αντιστοιχία με τις προτιμήσεις και τις καθημερινές εμπειρίες των μαθητών/τριών από τον ευρύτερο κοινωνικοπολιτισμικό τους χώρο. Τέλος, γίνεται σύγκριση των όσων καταδεικνύουν τα αποτελέσματα της έρευνάς μας με τις ισχύουσες διδακτικές πρακτικές στην Ελλάδα, όπως περιγράφονται σε σχετικές έρευνες.
H συλλογή των δεδομένων πραγματοποιήθηκε με τη συμπλήρωση ερωτηματολογίων από τους/τις μαθητές/τριες. Η έρευνα διεξήχθη σε πέντε δημόσια σχολεία του νομού Αχαΐας, τα οποία λειτουργούν σε περιοχές με διαφορετικό κοινωνικό επίπεδο.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα, τα παιδιά της Ε’ και ΣΤ’ Δημοτικού φαίνεται να δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στην οπτική και ακουστική διάσταση των κειμένων μαζικής κουλτούρας. Φαίνεται να προτιμούν λιγότερο τα έντυπα κείμενα μαζικής κουλτούρας, τα οποία έχουν τη δυνατότητα να συνδυάζουν μόνο τον γραπτό λόγο και την εικόνα, ενώ υπάρχει η τάση να προτιμούν τραγούδια και κείμενα της τηλεοπτικής μαζικής κουλτούρας, τα οποία έχουν τη δυνατότητα να συνδυάζουν σύγχρονους σημειωτικούς τρόπους της ψηφιακής τεχνολογίας, όπως εικόνα, κίνηση και ήχο. Το γεγονός αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ανάμεσα στο ισχύον διδακτικό υλικό και τις εξωσχολικές πρακτικές γραμματισμού των παιδιών υπάρχει μια σημαντική αναντιστοιχία (Luke 2004).
|
|---|
